Taniec mnie ostatnimi laty pochłania, bo przecież przez jakiś rok w ogóle nie pisałam. Taniec współczesny i kontakt improwizacja.
Tuesday, November 8, 2011
Saturday, June 5, 2010
come back
Medullita wraca do pisania bloga, tak! Choc w Madrycie w jej pokoiku temperatura przekracza 30 stopni, czesto teskni do swojego bloga i mozliwosci wyklikiwania z siebie potoku slow klebiacych sie w jej glowie.
Ilekroc zdarzalo jej sie myslec, ze tyle jest ciekawych tematow do opisania, tyle zaskakujacych, surrealistycznych czy wstrzasajacych rzeczy na swiecie, ktore ostatecznie wpadaja do jednej z miliona szufladek w jej glowie, gdzie sie pokrywaja kurzem.
Moze wiec przy odrobinie dyscypliny uda sie Medullicie powrocic do pisaniaaa, chociazby po to zeby te wszystkie mysli, doswiadczenia, przeczytane ksiazki, obejrzane filmy, przezyte chwile, przesluchane plyty, obejrzane koncerty, przetanczone wieczory i poranki nie poszly w niepamiec!
Ilekroc zdarzalo jej sie myslec, ze tyle jest ciekawych tematow do opisania, tyle zaskakujacych, surrealistycznych czy wstrzasajacych rzeczy na swiecie, ktore ostatecznie wpadaja do jednej z miliona szufladek w jej glowie, gdzie sie pokrywaja kurzem.
Moze wiec przy odrobinie dyscypliny uda sie Medullicie powrocic do pisaniaaa, chociazby po to zeby te wszystkie mysli, doswiadczenia, przeczytane ksiazki, obejrzane filmy, przezyte chwile, przesluchane plyty, obejrzane koncerty, przetanczone wieczory i poranki nie poszly w niepamiec!
Monday, August 17, 2009
Sunday, May 10, 2009
weganskie przysmaki
Ostatnio postanowilam, ze sama bede sobie produkowac slodycze, skoro tak bardzo je lubie.
Odkopalismy z D. przepis sprzed lat na kulki z orzechow wloskich i postanowilismy zabrac sie do roboty. Musze dodac, ze to nie byle jakie kulki bo po raz pierwszy skosztowalam ich podczas trzeciej chyba randki u D, ktory to obral "technike walki": przez zoladek do serca. Bardzo mi samkowaly. Zajadalam sie nimi przez cala noc piszac prace o Bachtinie na teorie literatury u D.
Nie omieszkam wiec podac przepisu, bo kuleczki sa naprawde pyszne.
4 lyzki miodu
1/2 szk. mleka sojowego lub mleka z orzechow wloskich*
1/2 szk. margaryny lub masla
te trzy skladniki nalezy wlozyc do malego granka i podgrzewac na malym ogniu az do zagotowania. Gotowac 3 minuty, po czym dodac do reszty skladnikow, ktore zamieszczam ponizej
3 szk. platkow owsianych
4 lyzki kakao
1/2 szk. rozdrobnionych orzechow wloskich
1/2 szk. wiorek kokosowych
wspyac wszystkie skladniki do duzej miski, wymieszac, po czym dodac zagotowana miksture i dobrze wymieszac. Uformowac kulki wielkosci orzechow wloskich.
Smacznego!
ach, przepis na mleko z orzechow wloskich:
1/2 szk. orzechow wloskich
1/2 szk. wody
zmiksowac te dwa skladniki w blenderze, potem dodac jeszcze 1 szk. wody i lyzke miodu.
Odkopalismy z D. przepis sprzed lat na kulki z orzechow wloskich i postanowilismy zabrac sie do roboty. Musze dodac, ze to nie byle jakie kulki bo po raz pierwszy skosztowalam ich podczas trzeciej chyba randki u D, ktory to obral "technike walki": przez zoladek do serca. Bardzo mi samkowaly. Zajadalam sie nimi przez cala noc piszac prace o Bachtinie na teorie literatury u D.
Nie omieszkam wiec podac przepisu, bo kuleczki sa naprawde pyszne.
4 lyzki miodu
1/2 szk. mleka sojowego lub mleka z orzechow wloskich*
1/2 szk. margaryny lub masla
te trzy skladniki nalezy wlozyc do malego granka i podgrzewac na malym ogniu az do zagotowania. Gotowac 3 minuty, po czym dodac do reszty skladnikow, ktore zamieszczam ponizej
3 szk. platkow owsianych
4 lyzki kakao
1/2 szk. rozdrobnionych orzechow wloskich
1/2 szk. wiorek kokosowych
wspyac wszystkie skladniki do duzej miski, wymieszac, po czym dodac zagotowana miksture i dobrze wymieszac. Uformowac kulki wielkosci orzechow wloskich.
Smacznego!
ach, przepis na mleko z orzechow wloskich:
1/2 szk. orzechow wloskich
1/2 szk. wody
zmiksowac te dwa skladniki w blenderze, potem dodac jeszcze 1 szk. wody i lyzke miodu.
Friday, May 8, 2009
ostatnio...
Ostatnio strasznie sie zaniedbalam i bloga nie uzupelnialam. No ale juz jestem i pisze o mojej nowej pasji: chlebie! Kupilam wreszcie piekarnik, a raczej piekarniczek i postanowilam w tym kraju bagietka plynacym wziac sie za pieczenie chleba. Walczylam zaciecie, bo chleb z poaczatku wcale nie chcial mi sie udac! Okazalo sie, ze hiszpanskie drozdze w proszku (dostepne w kazdym sklepie) do niczego sie nie nadaja. Ciasto drozdzowe po prostu po nich nie roslo. Za to swieze drozdze (dostepne w niewielu miejscach, w tym w Mercadonie) przyczynily sie do powstania pierwszego dobrego chlebka w moim domu. Oto przepis: http://www.chleb.info.pl/index.php?id=82
Okazalo sie jednak, ze drozdze to nie wszystko...szybko zorientowalam sie, ze prawdziwy chleb robi sie na zakwasie, a zakwas to nic innego jak sfermentowana maka z odrobina wody. Na szczescie zakwas mozna zrobic samemu, a przepis jest bardzo prosty, tyle ze nie zawsze sie udaje. Maka musi sie fermentowac ok. 5 dni w tempearturze 25-30 stopni, ale i tak moze nic z tego nie wyjsc. Ja probuje po raz trzeci, ale chyba powietrze nie to...i boje sie, ze znow mi sie nie uda, a mam przeogromna ochote na chleb zytni wlasnej roboty. Na drozdzach chleb zytni nie chce rosnac, a i smak bylby pewnie nie ten, wiec czekam na moj zakwas.
Tyle czasu nie pisalam, ze jak sie w koncu zabralam, to wszystko chcialabym nadrobic.
No dobrze, na razie wklejam link do wspanialej strony o chlebach, moze kogos zainspiruje:
http://www.chleb.info.pl/
Okazalo sie jednak, ze drozdze to nie wszystko...szybko zorientowalam sie, ze prawdziwy chleb robi sie na zakwasie, a zakwas to nic innego jak sfermentowana maka z odrobina wody. Na szczescie zakwas mozna zrobic samemu, a przepis jest bardzo prosty, tyle ze nie zawsze sie udaje. Maka musi sie fermentowac ok. 5 dni w tempearturze 25-30 stopni, ale i tak moze nic z tego nie wyjsc. Ja probuje po raz trzeci, ale chyba powietrze nie to...i boje sie, ze znow mi sie nie uda, a mam przeogromna ochote na chleb zytni wlasnej roboty. Na drozdzach chleb zytni nie chce rosnac, a i smak bylby pewnie nie ten, wiec czekam na moj zakwas.
Tyle czasu nie pisalam, ze jak sie w koncu zabralam, to wszystko chcialabym nadrobic.
No dobrze, na razie wklejam link do wspanialej strony o chlebach, moze kogos zainspiruje:
http://www.chleb.info.pl/
Sunday, March 29, 2009
palabra y música, sevilla
Po trzech latach powracam do Sewilli, zeby uczestniczyc w festiwalu Palabra y Música, czyli "Muzyka i Slowo". Podroz z Madrytu trwa 6 godzin (opcja autobus). Widoki za oknem niekiedy urocze, szczegolnie jak przejezdzamy przez gory. Lubie byc w podrozy, podczas jazdy nadrabiam zaleglosci w lekturze, tym razem wzielam "La colmena" (Ul) Celi. W koncu czytam cos po hiszpansku. Mam tez reportaze z Kaukazu Wojciecha Goreckiego. Do tego 2 giga muzyczki, wiec jestem znakomicie przygotowana!
Jest swietna pogoda, chociaz to marzec. W Madrycie ponad 20 stopni, a na poludniu prawie 30.
W Sewilli czeka na mnie Juliana, kolezanka i byla wspolokatorka. Od razu obieramy kierunek teatr Lope de Vega, gdzie odbywa sie festiwal. Idziemy wzdluz kanalu Santa Isabel, kwitna pomarancze, rosna palmy...juz jestem zachwycona, a przeciez jeszcze przede mna wystep Diamandy Galás.
Przed teatrem masa ludzi, sa i gotykowcy, troche punkow, metalowcow, a i kilku hipisow, no i "normalsow". Udaje mi sie sprzedac wejsciowke D., biedaczek sie rozchorowal i zostal w domku. Usadawiam sie wygodnie na nie moim miejscu, z ktorego wszystko widac. No i jest Diamanda. Ona i fortepian. Zaczyna dosyc ostro, ale bebenki nie pekaja. Pokazuje widowni na co ja stac...a stac ja na wiele, ma glos operowy, a to co komponuje okresla sie niekiedy jako antyopere czy tez postopere.
Ktos wychodzi, ktos sie kreci - szczegolnie dziewczyna ktora siedzi przede mna wyraznie sie nudzi...Koncert trwa godzine, do tego Diamanda wychodzi dwa razy na bis. Wracam spacerkiem do domu Juliany, towrzyszy mi wszechobecny zapach kwitnacych pomaranczy. Chce mi sie pic, wiec po drodze wchodze na cañe (szklaneczk piwa) do typowego andaluzyjskiego baru: ceramika, dwa Jezusy na krzyzu, kilka figurek Maryji, plazma i futbol, glowy bykow, no i masa zdjec wlasciwiela baru i jego rodzinki. Niezla dawka Andaluzji jak na pierwszy dzien.
w sobote od rana jemy sniadanie na dachu kamienicy, czyli typowym andaluzyjskim tarasie. Jest goraco. Moj plan to zwiedzanie Sewilli na rowerze. A jest taka mozliwosc, bo miasto zainwestowalo w rowery i sciezki rowerowe. Zeby moc korzystac z tego ekologicznego srodka transportu trzeba wyrobic sobie specjalna karte za 5 euro, a i miec na koncie bankowym ponad 150 euro na kaucje w razie nieodstawienia roweru na jeden z licznych parkingow. 30 min jazdy jest za darmo, potem kazda godz. 1 euro, wiec to zaden wydatek. Dzieki tak szybkiemu i swobodnemu przemieszczaniu sie juz pierwszego dnia odwiedzam mnostwo pieknych miejsc w Sewilli. Docieram, jadac wzdluz rzeki, do konca miasta, gdzie znajduje sie ogromny park. Ogladam wszystkie budowle wzniesione na expo 29. Jezdze wokol 3 co do wielkosci katedry. Odwiedzam Plaza Nueva. Pogoda swietna, czolo i ramiona spalone. Mam tez przyjemnosc z autochtonami, bo postanawiam wypic moja zasluzona cañe w jednym z typowych barow. Sevillanos po 60-tce nie dosc ze stawiaja mi moje male piwko, to jeszcze proponuja amor, cokolwiek by to mialo znaczyc. Rozmawiamy chwilke, bardzo sympatyczni panowie, mowiacy z akcentem nie do konca przeze mnie rozumianym. Zapraszaja mnie na jutro z kolezanka ;) Wyglada na to, ze bar=lada alezy do nich, zawsze maja wykupiona rezerwacje ;)
Wieczorem wracam do Juliany, szykuje "kluseczki z miseczki", zeby sobie podjedli hiszpany i niemcy. Prysznic, troszke wina, no i do teatru. Zaraz Irvine Welsh, szkocki pisarz, autor ksiazki Trainspotting, na podstawie ktorej powstal rewelacyjny film. Przed Welshem na scenie pojawia sie jakis hiszpanski lokalny pisarz i kolesie grajacy emo, on recytuje, oni graja swoje...historyjki bez sensu. Za to Irvine Welsh, przesympatyczny Szkot po 40-tce prezentuje fragment swojej nowej ksiazki i nie wiem czy skupic sie na jego szkockim angielskim, czy moze czytac napisy hiszp. wybieram to drugie i dobrze. Welsh przedstawia nam tez krotka historyjke o bezrobotnym malzenstwie z klasy robotniczej. Ostro jedzie slangiem...glebokie Glasgow. Jego czarny humor prowokuje glosny smiech dziewczyny siedzacej na koncu sali. Ja tez sie smieje, bo historia jest tak absurdalna, a postaci tak groteskowe ze bardzo mi sie podoba. Juliana przysypia.
Z teatru jedziemy rowerami na flamenko na zywo. Niezly folklor, hiszpanscy Cyganie, okrzyki "ole!", uciszanie rozwydrzonej publicznosci. Jest calkiem zabawnie!
W niedziele idziemy na sniadanie do La Cartuja, dawniej zakonu, w ktorym przez wiele lat mieszkal Krzysztof Kolumb, pozniej fabryki ceramiki, teraz muzeum sztuki wspolczesnej. Tuz obok La Cartuja powstalo wiele beznadziejnych budowli na expo 92. Teraz wiekszosc z nich jest bezuzyteczna. Po sniadaniu jedziemy z Juliana przez pol miasta na Macarene, piekna stara dzielnice Sewilli, gdzie miesci sie sklot lub raczej centrum kulturalne/ekologiczne. Rosnie tam piekne drzewo figowe - to chyba pierwsze ktore widzialam w moim zyciu. Ludzie spotykaja sie tu, zeby spedzic popoludnie, zjesc cos wegetarianskiego, napic sie piwa lub gaspacho. Dzieciaki maja tu swoje ogrodki, ktorych wlasnie dogladaja.
Wracamy do centrum, ja udaje sie do Alcazares Reales de Sevilla, czyli pieknych palacow i ogrodow pozostawinych przez Arabow. Oto link: http://www.patronato-alcazarsevilla.es/
Miejsce to jest przepiekne, szczeglnie czesc arabska, bo jest tez sala gotycka zbudowana przez Hiszpanow.
Po zwiedzeniu Alcazaru wpadam na chwile do Juliany, jemy razem i uciekam do teatru, zeby obejrzec show basisty Einsturzende Neubauten Alexandra Hacke i artystki z Nowego Jorku. Teatr prawie pusty, jaka szkoda, bo okazuje sie ze spektakl jest chyba najlepszym przekladem na tegorocznym festiwalu na to jak mozna polaczyc slowo i muzyke. Tematem sa glupcy, artysci siegaja az do sredniowiecza, posluguja sie alegoria, przypowiescia. Oczywiscie wszystko zostaje zmiksowane z tym co nas dzis otacza (np. z brutalna reklama) i z muzyka elektroniczna ... postmoodernizm pelna geba.
Wracam do Juliany bardzo zadowolona. To moja ostatnia noc w pachnacej pomarancza Sewilli. Od rana szwedam sie po barrio/dzielnicy Juliany Trianie. To urocza czesc miasta, pelna warsztatow ceramiki, zabytkowych kosciolow pochowanych w waskich uliczkach. Dawniej Triana lezala przy jednym z dwoch istniejacych w Sewilli mostow, wiec byla bardzo waznym punktem miasta. Do dzis jest tam gwarno i tloczno.
Droga powrotna jest meczaca. Jedzimy przez Cordobe, psuje sie autobus, wiec jedziemy prawie 8 godzin. Mimo to wracam zadwolona i wypoczeta.
Jest swietna pogoda, chociaz to marzec. W Madrycie ponad 20 stopni, a na poludniu prawie 30.
W Sewilli czeka na mnie Juliana, kolezanka i byla wspolokatorka. Od razu obieramy kierunek teatr Lope de Vega, gdzie odbywa sie festiwal. Idziemy wzdluz kanalu Santa Isabel, kwitna pomarancze, rosna palmy...juz jestem zachwycona, a przeciez jeszcze przede mna wystep Diamandy Galás.
Przed teatrem masa ludzi, sa i gotykowcy, troche punkow, metalowcow, a i kilku hipisow, no i "normalsow". Udaje mi sie sprzedac wejsciowke D., biedaczek sie rozchorowal i zostal w domku. Usadawiam sie wygodnie na nie moim miejscu, z ktorego wszystko widac. No i jest Diamanda. Ona i fortepian. Zaczyna dosyc ostro, ale bebenki nie pekaja. Pokazuje widowni na co ja stac...a stac ja na wiele, ma glos operowy, a to co komponuje okresla sie niekiedy jako antyopere czy tez postopere.
Ktos wychodzi, ktos sie kreci - szczegolnie dziewczyna ktora siedzi przede mna wyraznie sie nudzi...Koncert trwa godzine, do tego Diamanda wychodzi dwa razy na bis. Wracam spacerkiem do domu Juliany, towrzyszy mi wszechobecny zapach kwitnacych pomaranczy. Chce mi sie pic, wiec po drodze wchodze na cañe (szklaneczk piwa) do typowego andaluzyjskiego baru: ceramika, dwa Jezusy na krzyzu, kilka figurek Maryji, plazma i futbol, glowy bykow, no i masa zdjec wlasciwiela baru i jego rodzinki. Niezla dawka Andaluzji jak na pierwszy dzien.
w sobote od rana jemy sniadanie na dachu kamienicy, czyli typowym andaluzyjskim tarasie. Jest goraco. Moj plan to zwiedzanie Sewilli na rowerze. A jest taka mozliwosc, bo miasto zainwestowalo w rowery i sciezki rowerowe. Zeby moc korzystac z tego ekologicznego srodka transportu trzeba wyrobic sobie specjalna karte za 5 euro, a i miec na koncie bankowym ponad 150 euro na kaucje w razie nieodstawienia roweru na jeden z licznych parkingow. 30 min jazdy jest za darmo, potem kazda godz. 1 euro, wiec to zaden wydatek. Dzieki tak szybkiemu i swobodnemu przemieszczaniu sie juz pierwszego dnia odwiedzam mnostwo pieknych miejsc w Sewilli. Docieram, jadac wzdluz rzeki, do konca miasta, gdzie znajduje sie ogromny park. Ogladam wszystkie budowle wzniesione na expo 29. Jezdze wokol 3 co do wielkosci katedry. Odwiedzam Plaza Nueva. Pogoda swietna, czolo i ramiona spalone. Mam tez przyjemnosc z autochtonami, bo postanawiam wypic moja zasluzona cañe w jednym z typowych barow. Sevillanos po 60-tce nie dosc ze stawiaja mi moje male piwko, to jeszcze proponuja amor, cokolwiek by to mialo znaczyc. Rozmawiamy chwilke, bardzo sympatyczni panowie, mowiacy z akcentem nie do konca przeze mnie rozumianym. Zapraszaja mnie na jutro z kolezanka ;) Wyglada na to, ze bar=lada alezy do nich, zawsze maja wykupiona rezerwacje ;)
Wieczorem wracam do Juliany, szykuje "kluseczki z miseczki", zeby sobie podjedli hiszpany i niemcy. Prysznic, troszke wina, no i do teatru. Zaraz Irvine Welsh, szkocki pisarz, autor ksiazki Trainspotting, na podstawie ktorej powstal rewelacyjny film. Przed Welshem na scenie pojawia sie jakis hiszpanski lokalny pisarz i kolesie grajacy emo, on recytuje, oni graja swoje...historyjki bez sensu. Za to Irvine Welsh, przesympatyczny Szkot po 40-tce prezentuje fragment swojej nowej ksiazki i nie wiem czy skupic sie na jego szkockim angielskim, czy moze czytac napisy hiszp. wybieram to drugie i dobrze. Welsh przedstawia nam tez krotka historyjke o bezrobotnym malzenstwie z klasy robotniczej. Ostro jedzie slangiem...glebokie Glasgow. Jego czarny humor prowokuje glosny smiech dziewczyny siedzacej na koncu sali. Ja tez sie smieje, bo historia jest tak absurdalna, a postaci tak groteskowe ze bardzo mi sie podoba. Juliana przysypia.
Z teatru jedziemy rowerami na flamenko na zywo. Niezly folklor, hiszpanscy Cyganie, okrzyki "ole!", uciszanie rozwydrzonej publicznosci. Jest calkiem zabawnie!
W niedziele idziemy na sniadanie do La Cartuja, dawniej zakonu, w ktorym przez wiele lat mieszkal Krzysztof Kolumb, pozniej fabryki ceramiki, teraz muzeum sztuki wspolczesnej. Tuz obok La Cartuja powstalo wiele beznadziejnych budowli na expo 92. Teraz wiekszosc z nich jest bezuzyteczna. Po sniadaniu jedziemy z Juliana przez pol miasta na Macarene, piekna stara dzielnice Sewilli, gdzie miesci sie sklot lub raczej centrum kulturalne/ekologiczne. Rosnie tam piekne drzewo figowe - to chyba pierwsze ktore widzialam w moim zyciu. Ludzie spotykaja sie tu, zeby spedzic popoludnie, zjesc cos wegetarianskiego, napic sie piwa lub gaspacho. Dzieciaki maja tu swoje ogrodki, ktorych wlasnie dogladaja.
Wracamy do centrum, ja udaje sie do Alcazares Reales de Sevilla, czyli pieknych palacow i ogrodow pozostawinych przez Arabow. Oto link: http://www.patronato-alcazarsevilla.es/
Miejsce to jest przepiekne, szczeglnie czesc arabska, bo jest tez sala gotycka zbudowana przez Hiszpanow.
Po zwiedzeniu Alcazaru wpadam na chwile do Juliany, jemy razem i uciekam do teatru, zeby obejrzec show basisty Einsturzende Neubauten Alexandra Hacke i artystki z Nowego Jorku. Teatr prawie pusty, jaka szkoda, bo okazuje sie ze spektakl jest chyba najlepszym przekladem na tegorocznym festiwalu na to jak mozna polaczyc slowo i muzyke. Tematem sa glupcy, artysci siegaja az do sredniowiecza, posluguja sie alegoria, przypowiescia. Oczywiscie wszystko zostaje zmiksowane z tym co nas dzis otacza (np. z brutalna reklama) i z muzyka elektroniczna ... postmoodernizm pelna geba.
Wracam do Juliany bardzo zadowolona. To moja ostatnia noc w pachnacej pomarancza Sewilli. Od rana szwedam sie po barrio/dzielnicy Juliany Trianie. To urocza czesc miasta, pelna warsztatow ceramiki, zabytkowych kosciolow pochowanych w waskich uliczkach. Dawniej Triana lezala przy jednym z dwoch istniejacych w Sewilli mostow, wiec byla bardzo waznym punktem miasta. Do dzis jest tam gwarno i tloczno.
Droga powrotna jest meczaca. Jedzimy przez Cordobe, psuje sie autobus, wiec jedziemy prawie 8 godzin. Mimo to wracam zadwolona i wypoczeta.
Monday, March 16, 2009
medullita milczy...
nic nie pisze...bo zapomnialam o moim blogu troszeczke.
przyznam sie, ze wiekszosc mojego wolnego czasu wypelniaja ostatnio scrabble on-line. poza tym zapisalam sie w koncu na joge. od tak dawna to planowalam i wreszcie: decyzja, kasa i wolny czas. Hm, jak to robie ze mam wolny czas i kase na joge...nie wiem. No ale od lutego cwicze 3 razy w tygodniu i w dodatku o godzinie 10:30, co jest dla mnie niezlym wyzwaniem. Od razu czuje sie lepiej, bo przeciez normalnie nie ruszam sie z lozka przed jedenasta. Wielkie osiagniecie.
No ale wracam do scrabbli ;)
przyznam sie, ze wiekszosc mojego wolnego czasu wypelniaja ostatnio scrabble on-line. poza tym zapisalam sie w koncu na joge. od tak dawna to planowalam i wreszcie: decyzja, kasa i wolny czas. Hm, jak to robie ze mam wolny czas i kase na joge...nie wiem. No ale od lutego cwicze 3 razy w tygodniu i w dodatku o godzinie 10:30, co jest dla mnie niezlym wyzwaniem. Od razu czuje sie lepiej, bo przeciez normalnie nie ruszam sie z lozka przed jedenasta. Wielkie osiagniecie.
No ale wracam do scrabbli ;)
Subscribe to:
Posts (Atom)
